Streszczenie: Artykuł analizuje rosyjską "flotę cienia" jako nowy front działań hybrydowych na wschodniej flance NATO. Tekst szczegółowo opisuje funkcjonowanie tej nieformalnej floty, złożonej głównie z tankowców o niejasnej własności, które Rosja wykorzystuje do omijania międzynarodowych sankcji, w szczególności w handlu ropą naftową. Autor przedstawia również, w jaki sposób flota cienia stanowi narzędzie destabilizacji w regionie Morza Bałtyckiego, wykorzystywane do sabotażu infrastruktury krytycznej, działań wywiadowczych, a potencjalnie również do operacji militarnych, co stanowi poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa morskiego i zdolności obronnych państw NATO. Podkreśla się, że działania te wpisują się w szerszą strategię Rosji mającą na celu osłabienie Sojuszu Północnoatlantyckiego. Cel i metody badawcze: Celem artykułu jest analiza roli floty cienia w kontekście środowiska bezpieczeństwa Morza Bałtyckiego. Działalność tej nieformalnej floty wywołuje poważne konsekwencje dla stabilności regionu, zarówno w wymiarze gospodarczym, militarnym, jak i ekologicznym. Artykuł ukazuje sposób, w jaki Rosja wykorzystuje statki o niejasnym statusie własnościowym i operacyjnym do obchodzenia sankcji oraz destabilizacji regionu poprzez operacje hybrydowe i niszczenie infrastruktury krytycznej na Bałtyku. Wnioski / rekomendacje: Analiza rosyjskiej „floty cieni” ujawnia jej dualny charakter jako narzędzia gospodarczego i militarnego. Działalność jednostek omijających sankcje, nie tylko utrwala mechanizmy finansowania rosyjskiego reżimu, lecz także stanowi platformę operacji hybrydowych – od sabotażu infrastruktury krytycznej po działania wywiadowcze. Jej aktywność testuje granice reakcji NATO, wykorzystując lukę między kontrolą morską a swobodą żeglugi. W świetle narastających napięć na wschodniej flance NATO, konieczne staje się wdrożenie skuteczniejszych mechanizmów monitorowania oraz przeciwdziałania zagrożeniom wynikającym z funkcjonowania tej nieformalnej floty. Obecne działania w zakresie kontroli morskiej, sankcji oraz współpracy wywiadowczej okazują się niewystarczające, co podkreśla potrzebę bardziej skoordynowanej i zdecydowanej odpowiedzi ze strony państw sojuszniczych NATO.