Streszczenie: Problemy prawne związane z realizacją zagadnień planowania strategicznego w sferze bezpieczeństwa narodowego znane są od około 30 lat. Na przestrzeni lat podejmowano szereg działań mających na celu prawne uregulowanie zagadnień planowania strategicznego, lecz większość nie wyszła nawet poza poziom koncepcyjny. Nie została też nigdy przedstawiona jednolita koncepcja prawnego uregulowania zagadnień planowania strategicznego w sferze bezpieczeństwa, a przyjmowano co najwyżej pojedyncze prawne regulacje. Na problem wskazywano od wielu lat w literaturze naukowej, w tym np. w odniesieniu do sposobu przygotowania oraz treści Strategii Bezpieczeństwa Narodowego, w tym cyklu jej życia. Szczególnej uwagi wymagają dokumenty dotyczące planowania operacyjnego, jak np. Polityczno-Strategiczna Dyrektywa Obronna, plany użycia Sił Zbrojnych RP oraz Plan Reagowania Obronnego RP. Zidentyfikowane wątpliwości w sprawie stosowania prawa tworzą konieczność ustawowego uregulowania tych zagadnień, gdyż odnoszą się do kompetencji organów państwowych, a w swoich skutkach – w przypadku prowadzenia operacji wojskowej – także podmiotów gospodarczych i obywateli. Nieadekwatne lub niejasne przepisy prawne mogą skutecznie zdestabilizować działania przygotowawcze do operacji obronnej oraz samo jej prowadzenie, tworzyć chaos kompetencyjny i paraliż decyzyjny. Cel i metody badawcze: Celem artykułu jest próba wypracowania jednolitej koncepcji prawnego uregulowania zagadnień planowania strategicznego w sferze bezpieczeństwa. Metoda badawcza: analiza porównawcza Wnioski / rekomendacje: Zidentyfikowane wątpliwości w sprawie stosowania prawa tworzą konieczność ustawowego uregulowania tych zagadnień, gdyż odnoszą się do kompetencji organów państwowych, a w swoich skutkach – w przypadku prowadzenia operacji wojskowej – także podmiotów gospodarczych i obywateli.